لکنت زبان چیست؟(تعریف واژه)

لکنت(stuttering):

هرگونه آشفتگی و توقف در جریان گفتار که می تواند به صورت گیر، تکرار و کشیده گویی رخ دهد که در موارد پیشرفته تر آن با برخی واکنش های منفی همراه می شود.

تعریف این واژه از فرهنگ توصیفی آسیب شناسی گفتار و زبان:

ناروانی های گفتار بسیار گوناگون که انواع آن بر حسب سن،جنس و موقعیت گفتاری می تواند متفاوت باشد.

تکرار کردن و کشیده گویی غیر ارادی صداها و هجاهای گفتار و قطع جریان روان طبیعی گفتاری که  گوینده تلاش می کند آن را به پایان برساند.

مشخصه های ثانوی یا همراه لکنت عبارتند از:

عادت های عضلانی یا حرکتی و رفتار های همراه در شروع گفتار ، برای مخفی کردن یا تغییر دادن ناروانی گفتار. این اختلال ممکن است در سطح عصبی عضلانی، تنفسی، آواسازی و یا روند های تولید آوا باشد.

این اصطلاح در فرهنگ های قدیمی فارسی نیز تعریف شده:

لغت نامه دهخدا

لکنت . [ ل ُن َ ] (ع اِمص ) لکنه . گرفتگی زبان در هنگام سخن گفتن که به هندی هکلانا گویند. (غیاث ). درماندن به سخن . (منتهی الارب ). لکن . لکنونة. لکونة. کندی زبان . کندزبانی . از کارماندگی . کلته . زبان شکستگی . عی ّ در لسان . گرفته زبانی . درماندگی در سخن . شکستگی زبان . تهتهة. (منتهی الارب ): تهته ؛ لکنت کردن . تختخه ؛ لکنت زبان . تلاکن ؛ لکنت کردن با خود تا مردم خندند. (منتهی الارب ).
- زبانش به لکنت افتادن ؛ به تِت و پِت افتادن .